Το φθινόπωρο σου χαμογελά-δεν είσαι υποχρεωμένος να ανταποκριθείς ακόμα.

Στην Λεωφόρο Νίκης, μεσημέρι.

Έχουμε ήδη αγοράσει εισιτήρια για όλο τον μήνα. Ειλικρινά είναι αξιοπρόσεκτο πώς μπορείς να σκοτώσεις όλα σου τα λιγοστά λεφτά σε πολυτέλειες-και να προτιμάς να μην έχεις φράγκο στη τσέπη όλη την εβδομάδα προκειμένου να πας σε μία παράσταση-μια συναυλία. «Θα κινηθώ με δέκα ευρώ, θα βγω για έναν καφέ την Παρασκευή, και θα γυρίσω με τα πόδια στο σπίτι. Αν υπολογίσεις πως τα 30 ευρώ θα τα έτρωγα σε ταξί και φαγητό απ’ έξω τότε μπορείς να πεις πως η αφραγκία της εβδομάδας θα μου βγει σε καλό» λέει η Χ. και τακτοποιεί τις δεκάρες της στο κατά τ’άλλα φιρμάτο πορτοφόλι. Μου θυμίζουμε καταστάσεις Λυκείου και είναι λίγο περίεργο- και λίγο σουρεάλ αν το καλοσκεφτείς. Ζούμε πολυτελώς -έχουμε απαραίτητα τα λεφτά για να το κάνουμε; Έχουμε ακριβά παπούτσια –έχουμε ακριβή ζωή;

Σσστ! Ενοχλείτε την παρέα

Ενώ μεγάλο μέρος της παρέας έχει πάει σε υπερχλιδάτο πάρτυ στην Χαλκιδική, με λίστα καλεσμένων, ντιτζέι, μπαράκι μέσα στον κήπο, προσκλήσεις και 2-3 φωτογράφους, οι υπόλοιποι μένουμε στην πόλη. Η Βαλαωρίτου είναι πήχτρα, μετρήσαμε άλλα 2 μαγαζιά που δεν είχαμε πολυπροσέξει, χαιρετήσαμε φυσικά όποιον ξέρουμε και δεν ξέρουμε, και καταλήγουμε στο Κοκοζέν, υπέροχο μαγαζί χωμένο στη στοά. Μαύρα έπιπλα, γαλλικό μπιστρό, ωραία ποτήρια, μεγάλα, αριστοκρατικά. Ωραία μουσική, φανταστικές τουαλέτες (αν το προσέξεις λένε πολλά για ένα μαγαζί). Στο τέλος της βραδιάς, κι ενώ έχουμε μαζευτεί καμιά δεκαριά άτομα- ένας σερβιτόρος μας πλησιάζει και μας ζητά να χαμηλώσουμε τα volume της φωνής γιατί ενοχλούμε. Αισθανόμαστε σαν παιδιά που έσπασαν το βάζο από κρύσταλλα στο σπίτι της θείας.

Φθινοπωρινή σονάτα

Το φθινόπωρο σε βρίσκει λίγο ντεφορμέ έτσι δεν είναι; Το χρώμα σου αρχίζει να φεύγει, το μυαλό σου ακόμα δεν επέστρεψε, ψάχνεις δουλειά, ή επιστρέφεις με (όχι τόσο όσο χρειάζεται) όρεξη σε αυτήν που έχεις, τα μαλλιά σου έχουν ψαλίδα, τα νύχια σου έχουν καταστραφεί από τις θάλασσες και τις αμμουδιές. Όμως σε λίγες μέρες, παίρνεις τα πάνω σου, ξαναφτιάχνεις διάθεση και πρόγραμμα, πίνεις τον πρώτο γαλλικό καφέ και επανέρχεσαι σε μια αξιοπρεπή κατάσταση έτοιμος να αδράξεις τη μέρα, να στίψεις την πέτρα, να κατατροπώσεις εχθρούς, να βάλεις καινούργιους στόχους, να γίνεις ένας σύγχρονος ήρωας πόλης. Αρκεί να μην σου πει κανείς να πάτε για ένα τελευταίο μπάνιο- γιατί τότε ξαναγίνεσαι δέκα χρονών και τρέχεις στην παραλία σαν να μην υπάρχει αύριο.

2 σχόλια: