για τα πανηγύρια

Όχι αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει! Μία ομάδα τσιγγάνων παίζουν Μπρέκοβιτς, δίπλα μας ένα τσούρμο παιδιά με συστάδες μπαλονιών στα χέρια χορεύουν σα τρελά, και εγώ αγοράζω παγωτό από τον Λάκη τον Πυραβλάκη. Η μαμά μου, μου φέρνει λουκουμάδες από την Καίτη, η παρέα μου, μου σερβίρει σουβλάκια στη ταβέρνα του Κώστα του Ψευταρά, και όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα πανηγύρι που μόνο με παράνοια μπορεί να μοιάζει. Στο πανηγύρι του Αιγινίου, γίνεται το αδιαχώρητο. Παντού μαϊμού τσάντες και τσίκνα, κλαρίνα και λουκουμάδες, μυρωδιά από φτηνές κολόνιες, χρώματα και φασαρίες, βρακιά και φανελάκια, τα 5- 3 ευρώ, σουτιέν με 2 ευρώ, πλαστικά παιχνίδια, γύψινα διακοσμητικά κήπου, και πάλι λουκουμάδες και πάλι σουβλάκια. Οργασμός χρωμάτων και μουσικών, κάθε γωνία έχει το δικό της σάουντρακ, και δύο κλαμπ στη μέση του πανηγυριού. Ένας παππούς μας έχει πάρει στο κατόπι για να μας πουλήσει μαχαιροπήρουνα. Ταβέρνες πολλές, πάρα πολλές. Δεν μπορείς να προσανατολιστείς με τόση φασαρία. Ένας βόμβος, συδιασμός μπιτ με τσιφτετέλι, μπουζουκιού και ροκ. Κλαμπ κάτω από υπόστεγα. Με φωτιστικά, με σταντ, με ντιτζέυ, με μπαρ. Φωτογραφίζουμε με μανία, η Στέλλα για το ερευνητικό της πάνω στο κιτς, εγώ τα μπαλόνια και τα παιδάκια. Μόλις μας παίρνουν χαμπάρι οι γύρω πωλητές στήνονται ανά τριάδες και μας ζητούν να τους φωτογραφίσουμε.

Στον Μάριο Φραγκούλη.

Ξαστεριά, καλός καιρός, περιμένουμε να αρχίσει η συναυλία. Ο Μύλος είναι γεμάτος, ζευγαράκια, νέοι, ηλικιωμένοι, ζευγάρια, παρέες, έχουν στήσει πηγαδάκια και συζητούν, για τη συναυλία των Placebo, για τις εκλογές, ποιος θα βγει, ποιος προηγείται, πότε θα με προσλάβουν, πότε θα ζήσω μόνος μου κι όχι με τους δικούς μου, πότε θα πάρω πτυχίο πόσοι θα μείνουμε φέτος στην πόλη, πόσοι φεύγουν, πού θα βρούμε δεύτερη δουλειά. Πού και πού περνά η αμαξοστοιχία, και τρανταζόμαστε. Η μουσική αρχίζει, ο Φραγκούλης βγαίνει, και όλοι ησυχάζουν. Φωνή που σε καθηλώνει, τραγούδια που τα σιγοτραγουδάς, δυόμισι χορταστικές ώρες.

Μείνε.

Μουσικές συναυλίες, οργανώσεις που κάνουν μικρές επαναστάσεις, φοιτητές που φυτεύουν λουλούδια σε παρτέρια, κοφτερά μυαλά, διαφορετική γενιά.

Για κάτι τέτοια λες αξίζει να ζω ακόμα εδώ. Για τις συναυλίες και την καλή ελληνική μουσική, για τους ανθρώπους που βγάζει η χώρα και αξίζουν, για τους δικούς σου, γιατί ακόμα έχεις όνειρα, για τον ήλιο, γιατί αν αποφασίσεις να αλλάξεις κάτι, μπορείς. Αρκεί να έχεις όρεξη να συμμετέχεις, να τα δεις όλα αλλιώς. Γιατί ο ωχαδερφισμός είναι κάτι που χαρακτηρίζει άλλες γενιές, όχι εσένα, όχι πια. Γιατί αξίζει ακόμα να το προσπαθήσεις, πριν φύγεις. Γιατί αν φύγεις κι εσύ, τι θα μείνει πίσω;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου