όνειρα θερινής νυκτός

Με τόση ζέστη, την στιγμή που τα όνειρα για διακοπές λιώνουν στο οδόστρωμα ένα μέτρο από σένα, κάνουμε πάρτυ. Πάρτυ σε μπαλκόνια.

Δεν είναι δύσκολο να οργανωθείς. Αγοράζεις πλαστικά ποτήρια, παίρνεις 2-3 μπουκάλια κρασί ή κάνεις ρεφενέ πάρτυ- ποιος θα σε παρεξηγήσει; και γεμίζεις το μπαλκόνι σου με κεριά. Εμείς οργανώνουμε Χαβάι πάρτυ- λουλουδάτα κολιέ στο λαιμό, χαβανέζες διακοσμητικά, αρωματικά κεριά, μουσικές Αntonio Carlos Jobim, Sergio Mendes,Bebel Gilberto,Marcos Valle και ανυπομονούμε για τη μέρα. Αυτή τη στιγμή στην απέναντι πολυκατοικία καμιά εικοσαριά φοιτητές στριμώχνονται στο μικρό μπαλκόνι παρ’όλ’αυτά τους βλέπω, περνούν καλά. Στην είσοδο της πολυκατοικίας τους έχει αναρτημένο ένα μεγάλο χαρτί που λέει «Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ- ας γελάσω.Πάρτυ στον πρώτο, είστε όλοι καλεσμένοι».

Στην Πλάκα Λιτοχώρου

Τα κάμπινγκ του Λιτοχώρου είναι καλτ. Ο πιο σύντομος τρόπος να γυρίσεις πίσω στα 70ς. Οι καφετέριες ακόμα έχουν διακόσμηση ξεπερασμένη, τα σούπερ μάρκετ έχουν μάρκες που δεν τις θυμάται κανείς, ο χρόνος πέρασε και δεν άγγιξε. Η αφίσα της Κόπερτον με το κοριτσάκι και το σκυλάκι είναι παντού! Οι παππούδες κάθονται έξω από τα σούπερ μάρκετ και παίζουν τάβλι, εδώ υπάρχουν ακόμα παππούδες-στην Χαλκιδική είμαι σίγουρη ότι έχουν εξαφανιστεί όλοι, εκεί είναι ο παράδεισος του πάρτυ άνιμαλ. Δίπλα σε αυτά όμως είναι Ο Μύλος και το Michel, το υπέροχα ρομαντικό και 80s Cavo Dimo, και το αγαπημένο μου.Αν βρεθείς ποτέ στην Πλάκα , πήγαινε στο μπαράκι. Αυτό είναι το όνομά του. Ρώτα και θα σου πουν. Ένα μεγάλο μπιτς μπαρ, με κόσμο που φτάνει μέχρι τη θάλασσα, δυνατή μουσική. Η περατζάδα από αυτό το μαγαζί είναι μεγαλύτερη κι από σοκάκι της Μυκόνου τον Δεκαπενταύγουστο. Κι επειδή και τα γύρω μαγαζιά είναι σε κυκλαδίτικο στυλ νομίζεις πως είσαι σε νησί.Τύπου δεν μου έφταναν τα λεφτά για να πάω μέχρι τον Γαλάτη, οπότε ας βολευτώ με τον Μισέλ (ο πιο φευγάτος ιδιοκτήτης –ανεβαίνει στη μπάρα και πετάει παγάκια στους θαμώνες που αλληλομπουγελώνονται με μπύρες την ώρα που ο μαγαζί ασφυκτυά από κόσμο).Κι ας απέχεις 45 λεπτά από την πόλη.

Πλησιάζω το νερό-όλοι οι υπόλοιποι έχουν μπει ήδη και ξεφωνίζουν. Απλά καμιά φορά φοβάσαι να βουτήξεις, έτσι δεν είναι; Το νερό είναι κρύο, είναι το πρώτο σου μπάνιο, δεν ζέστανε ο καιρός, δεν είσαι συνηθισμένος, δεν ήρθε η ώρα, άλλα πέντε λεπτά. Οι δικαιολογίες σου διαδέχονται η μία την άλλη, υποστηρίζοντας τον χαζό σου φόβο για να μη ρισκάρεις να βουτήξεις. Όπως κάνεις σε πολλά πράγματα, που απαιτούν βουτιά. Και όμως όταν παίρνεις φόρα και βουτάς, λίγο κρυώνεις, λίγο σοκάρεσαι, αλλά μετά με το που βγάζεις το κεφάλι σου από το νερό και βλέπεις τον ήλιο, διαπιστώνεις πως όλα είναι πολύ πιο εύκολα όταν τα τολμάς. Και σίγουρα πιο δροσερά!

(πρώτη δημοσίευση περιοδικό Live, εφ.Μακεδονία,27/6/2010)

περαία ωραία!

παραλία με μαλλί της γριάς και βυσσινάδα

παραλίες

λιτόχωρο

επανωμή

η πόλη πιάτο από το villa luna

Ο ήλιος καίει!

Ο ήλιος καίει!

Στις αρχές του καλοκαιριού είσαι σακατεμένος- έχεις καεί από τον ήλιο, έχεις πληγές στα πόδια από τις σαγιονάρες,έχεις πάθει σοκ από την απότομη αλλαγή θερμοκρασίας, έχουν αρχίσει τα κουνούπια να σου πίνουν το αίμα.

Στο Παρτιζάν

Χορεύουμε σαν τρελοί στο βάθος του μαγαζιού. Στην αρχή καθόμασταν έξω, για να βλέπουμε το σουλάτσο στο δρόμο,έπειτα ζαλιστήκαμε από το πέρα δώθε του κεφαλιού μας. Μαζί μας έχουμε και δυο Αθηναίους, που σχολιάζουν πόσο τους αρέσει η περιοχή. "Μου θυμίζει την πλατεία Καρύτση!" "Οχι ρε συ Ψυρρή θυμίζει". Συνειδητοποιώ πως τελικά αυτό το σύνδρομο "σαν ποιο μοιάζει" δεν το έχουμε μόνο εμείς πηγαίνοντας στην Αθήνα, αλλά και το αντίστροφο. Η Προξένου Κορομηλά μικρογραφία του Κολωνακίου, Η Κρήνη μικρογραφία της Γλυφάδας. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο πρέπει κάπως στο μυαλό μας να τα ανάγουμε σε κάτι οικείο.

Επανωμή, στο Ναυάγιο.

Δεν το κουνάω απο εδώ. Μπροστά μου θάλασσα,στην άκρη ενός κόλπου, πίσω μου παραλία. Κλείνω μάτια, τα ανοίγω και νιώθω το αλάτι της θάλασσας να γαργαλάει τα βλέφαρα. Δεν το κουνάω από εδώ σου λέω. Θα δουλέψω στο περίπτερο να πουλάω βατραχοπέδιλα και Θα γνωρίσω ξένους τουρίστες, ξυπόλητη θα χορεύω με σημαία μου μια φούστα. «Μη πηγαίνετε από κει, θα σας τραβήξουν τα κύματα μέσα!»μας φωνάζει ένας παππούς. Το νερό ίσα που μας φτάνει στα γόνατα.

Περπατώντας

Γυρνώντας από μια διάλεξη, συνειδητοποιώ πως μέσα σε μια εβδομάδα μπορείς να κάνεις αντιφατικά πράγματα, να βρεθείς στα πιο απίθανα μέρη, σε διαλέξεις και σε γκαλερί αλλά και στα μπουζούκια.Ετερόκλητα μεταξύ τους αλλά ταιριαστά για τη φύση μας.

Πάντα πίστευα πως τo καλύτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου είναι να του δίνεις εικόνες. Να τον υποχρεώνεις να γνωρίζει διαρκώς καινούργια πράγματα.Να δοκιμάζεις παρέες, καταστάσεις, συνήθειες.

Να ακούς μουσικές που δεν σου ταιριάζουν. Αν σου αρέσει η όπερα να χωθείς σε καταγώγια με φτηνούς ανθρώπους, να δεις πως λιώνει το μακιγιάζ σε τραγουδίστριες πίστας. Να παρακολουθήσεις συναυλία μουσικής δωματίου, να κάνεις μια βόλτα στα Μουσεία.Να μην σνομπάρεις.Eσυ το παιδί της πόλης, πήγαινε στη φύση. Δες πως είναι να ακούγονται τζιτζίκια και όχι κόρνες.

Να γνωρίζεις διαφορετικούς ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν σου μοιάζουν. Να μη περιορίζεσαι στη θέα του μπαλκονιού σου, να κοιτάς τι θέα έχει από την ταράτσα. Να μη σου φτάνει η ταράτσα, να κατεβαίνεις και στον δρόμο. Να δεις πως είναι να περπατάς σε τεράστιες λεωφόρους, και πώς αισθάνεται κανείς όταν στριμώχνεται σε σκοτεινά σοκάκια. Κάπως έτσι νομίζω πως νιώθεις ολοκληρωμένος.

(περιοδικό Live, εφ.Μακεδονία,20/6/2010)

ο καπελάς

βολικό για την παραλία. ατομική ομπρέλα καπέλο

Δεν σου μυρίζει καλοκαίρι;

Πήρα την ψάθα μου και πήγα στο Θεσσαλονίτσι. Εκεί έφαγα μαλλί της γριάς, χαιρέτησα κόσμο, και κατάλαβα πως φέτος βαλθήκαμε να τρελάνουμε τους τουρίστες.

"Oh the Greeks are crazy!" έλεγε ένας Γάλλος τουρίστας από πίσω μου. Με ρώτησε γιατί το κάνουμε αυτό. Γιατί βγήκαμε στους δρόμους, γιατί κάνουμε κάμπινγκ στον Λευκό Πύργο με την Σφήνα. Δεν ήξερα τι να του απαντήσω. "I guess because we can " του απάντησα. Μου παραπονέθηκε πως οι ταξιτζήδες του τρώνε τα λεφτά. Ότι δεν βρίσκει κάποιο ήσυχο μέρος να διαβάσει το βιβλίο του. Αναρωτιόταν γιατί δεν είμαστε σπίτι μας Κυριακάτικα. Μουρμούρισε πως δεν κανείς δεν μπορεί να μας καταλάβει και πως τώρα δεν είναι εποχή για χαζολόγημα, αλλά για δουλειά. Κι όμως νομίζω πως τώρα το χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ. Του απάντησα πως δεν έχει ιδέα για το πόσο όμορφη είναι η χώρα μου. Τα θερινά σινεμά, ο κόσμος που βγαίνει στους δρόμους,τα χαμόγελά μας. Η παραλία γέμισε χρώματα. Παιδιά, μεγάλοι, όλοι έξω. Με ρακέτες, με σκηνές, με μπαλόνια, με ψάθες, με φωτογραφικές μηχανές, με μουσική. Το Σάββατο στη Βαλαωρίτου, όλη η πόλη γυρνούσε στα στενά. Οι Paranaue ξεσήκωσαν το πλήθος, όλοι χόρευαν. Το βλέπεις αυτό συχνά;

Cheap Art στρατόπεδο Κόδρα.

Το cheap art είναι τόσο χρωματιστό, τόσο όμορφο! Είναι σαν να σταματάς τον χρόνο. Από τη στιγμή που μπαίνεις στο Κόδρα, νομίζεις πως είσαι στη χώρα του παιχνιδιού! Εδώ θα συναντήσεις πολύ ψαγμένο κόσμο. Πολλούς φοιτητές Καλών Τεχνών, δημοσιογράφους και γραφίστες, ανθρώπους της τέχνης και της κουλτούρας, όμορφους ανθρώπους. Μια φοβερή πενηντάρα με άσπρο κοντό μαλλί, μαύρα τετράγωνα γυαλιά μυωπίας, τεράστια κόκκινη τσάντα και σαλβάρι, γυρνάει δεξιά και αριστερά σχολιάζοντας τον μοντερνισμό και τις τάσεις της νεωτερικότητας. Ένα ζευγάρι φοιτητών μοιράζεται την μπύρα του και φιλιέται. Νομίζω ότι ακόμα εκεί θα τους βρεις, να φιλιούνται κάτω από το δέντρο.

Να μασταν τώρα σε μια παραλία.

Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ πλέον . Είναι αδύνατον. Μυρίζει καλοκαίρι εκέι έξω, τα δέντρα έχουν εκείνη τη χαρακτηριστική καλοκαιρινή μυρωδιά, ο αέρας άλλαξε. Κάθε φορά που πρέπει να γράψω, να μελετήσω, να δουλέψω,το παθαίνω. Είναι κάτι περίεργα συμπτώματα απώλειας συγκέντρωσης. Ώρες ώρες νιώθω πως τα πόδια μου χώνονται στην άμμο ενώ κάθομαι ακόμα στο γραφείο μου, και ώρες ώρες νιώθω να με φυσάει αεράκι. Κι αν δεν τελειώσει σύντομα το βάσανο της καρέκλας, οι παραισθήσεις θα χειροτερέψουν. Κάθε μέρα λέω πως θα τελειώσω νωρίτερα και θα βγω έξω, να σουλατσάρω στην παραλία. Αλλά κάθε βράδυ είμαι τόσο κουρασμένη για να το κάνω. Πρέπει να γυρίσουμε το διακόπτη. Είναι καλοκαίρι.

(πρώτη δημοσίευση Live εφ. Μακεδονία,13/6/2010)

ολοι εξω!

σουπερ σκυλια

Βαλαωρίτου αλλιώς

Paranaue, Δυναμό,θεατρικές ομάδες και όλη η πόλη εκεί.

Βιβλιοθεραπεία και πικ νικ

Το φεστιβάλ Βιβλίου είναι κάτι σαν τον χορό της Βροχής των ινδιάνων-αυτόματα ξεκινά η βροχή.

Δευτέρα απόγευμα,στον Λευκό Πύργο.

Με μεγάλη δυσκολία προσπαθώ να κρατάω το μαλλί της γριάς στο ένα χέρι και με το άλλο να ξεφυλλίσω ένα βιβλίο. Πριν λίγη ώρα έβρεξε-είναι απίστευτη αυτή η σύμπτωση κάθε χρόνο με τον καιρό-και οι μικρότεροι γύρω μου τσαλαβουτάνε στα νερά. Όλοι (και κυρίως όσοι φορούν άσπρα) απομακρύνονται γρήγορα- εκτός από μένα που μέχρι να προλάβω να αφήσω το βιβλίο κάτω μία ωραιότατη λασπουριά από το άλμα επί κοντώ ενός μικροσκοπικού Ντένη τρομερού με ξανθά τσουλούφια, τζιν και αθλητικά με φωτάκια, προσγειώνεται στα σανδάλια μου.

Επόμενη μέρα

Αυτές τις μέρες τρελλαίνομαι να περπατώ κατά μήκος της παραλίας – φέτος έχει τόσα πράγματα να δεις- ειδικά τα απογεύματα- εκθέσεις, εκδηλώσεις,θέατρο, χοροί και πανηγύρια- το πρώτο ψητό καλαμπόκι της σεζόν-καλό καλοκαίρι- και σουλατσάρισμα. Μικροί και μεγάλοι, φωτάκια και βιβλία, καντίνες με νεον γράμματα, χρώματα και θάλασσα, ζευγαράκια και ποδήλατα. Είναι σαν να μη λείπει τίποτα.

Σε πάρτυ, έξω από την πόλη.

Είμαστε καμιά πενηνταριά άτομα σε μια εκπληκτική ταράτσα-βεράντα με πιάτο όλη την πόλη. Ο καθένας φτιάχνει το μοχίτο του και παρελαύνει μπροστά από τους καθήμενους πριν ακουμπήσει την πλάτη του στα κάγκελα. Πανέμορφα κορίτσια με φουξ φιόγκους στα μαλλιά και αγόρια ήδη μαυρισμένα- μου θυμίζουν τον Ρουβά , οι περισσότεροι ντυμένοι στα λευκά, ηλικίες 20something.Οι περισσότεροι σπουδάζουν Διοίκηση Επιχειρήσεων. Συζητάμε για την οικονομική κρίση αλλά αναρωτιέμαι- έφτασε η οικονομική κρίση κι εδώ; «Κομμένη η Μύκονος για φέτος» λέει ένας από τους Ρουβάδες. «Φίλε- Φούρκα για πάντα- Θα την αράξουμε πάλι στο Caprice και θα γίνουμε λιώμα σου λέω»απαντά έτερος Ρουβάς. «Κυριακάτικα πάρτυ τα σπάνε φίλε σου λέω, ο ένας ρίχνει στον άλλο νερά και μπύρες, χαμός-χαμός» και λένε και οι δύο μαζί «Γιατί σαν την Χαλκιδική δεν έχει», τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους και χάνονται μέσα στο πλήθος.

Με τραπεζομάντηλο κάτω από ένα δέντρο, στην παραλία.

Κάνουμε πικ νικ στο γκαζόν κάτω από δέντρο σε ένα πάρκο στην παραλία, και το απολαμβάνουμε πολύ( αν εξαιρέσεις τους περίεργους τύπους που γυρνάνε σε κάθε πάρκο που σεβεται τον εαυτό του-έχουν στήσει καραούλι για τα ζευγάρια που θα κάτσουν στα παγκάκια). Καφές από το αναψυκτήριο, πράσινο και θάλασσα, ένα τρανζιστοράκι-εναλλαγές ξένων ελληνικών («αστο αυτό μ’αρέσει», «δεν είσαι με τα καλά σου που θα ακούσουμε λαϊκά», «πολύ καταθλιπτικό», «πολύ ξεσηκωτικό για να χαλαρώσουμε ήρθαμε». Καταλήγουμε εντέλει σε έναν ήχο ανάμεσα σε έθνικ,βαλκανικό, ορχηστρικό. Ένας μπριόζος εξηντάρης με σορτσάκι και φανελάκι ξεκινάει την γυμναστική του, ακριβώς δίπλα μας. Ναι, είναι όπως τον φαντάζεσαι. Τρέχει γύρω από το δέντρο, σταματά, κάνει διατάσεις. «Και ξέρεις τι με διαολίζει πιο πολύ ε;», λέει ο Α. «Ότι εγώ στην ηλικία του δεν θα μπορώ να πάρω τα πόδια μου». «Ποια ηλικία του, εδώ τώρα και σερνόμαστε!» απαντώ.

(Πρώτη δημοσίευση,Live Εφημερίδα Μακεδονία, 6/6/2010)

Sex and the City premiere

μόνο κορίτσια. μόνο τακούνια.