Βιβλιοθεραπεία και πικ νικ

Το φεστιβάλ Βιβλίου είναι κάτι σαν τον χορό της Βροχής των ινδιάνων-αυτόματα ξεκινά η βροχή.

Δευτέρα απόγευμα,στον Λευκό Πύργο.

Με μεγάλη δυσκολία προσπαθώ να κρατάω το μαλλί της γριάς στο ένα χέρι και με το άλλο να ξεφυλλίσω ένα βιβλίο. Πριν λίγη ώρα έβρεξε-είναι απίστευτη αυτή η σύμπτωση κάθε χρόνο με τον καιρό-και οι μικρότεροι γύρω μου τσαλαβουτάνε στα νερά. Όλοι (και κυρίως όσοι φορούν άσπρα) απομακρύνονται γρήγορα- εκτός από μένα που μέχρι να προλάβω να αφήσω το βιβλίο κάτω μία ωραιότατη λασπουριά από το άλμα επί κοντώ ενός μικροσκοπικού Ντένη τρομερού με ξανθά τσουλούφια, τζιν και αθλητικά με φωτάκια, προσγειώνεται στα σανδάλια μου.

Επόμενη μέρα

Αυτές τις μέρες τρελλαίνομαι να περπατώ κατά μήκος της παραλίας – φέτος έχει τόσα πράγματα να δεις- ειδικά τα απογεύματα- εκθέσεις, εκδηλώσεις,θέατρο, χοροί και πανηγύρια- το πρώτο ψητό καλαμπόκι της σεζόν-καλό καλοκαίρι- και σουλατσάρισμα. Μικροί και μεγάλοι, φωτάκια και βιβλία, καντίνες με νεον γράμματα, χρώματα και θάλασσα, ζευγαράκια και ποδήλατα. Είναι σαν να μη λείπει τίποτα.

Σε πάρτυ, έξω από την πόλη.

Είμαστε καμιά πενηνταριά άτομα σε μια εκπληκτική ταράτσα-βεράντα με πιάτο όλη την πόλη. Ο καθένας φτιάχνει το μοχίτο του και παρελαύνει μπροστά από τους καθήμενους πριν ακουμπήσει την πλάτη του στα κάγκελα. Πανέμορφα κορίτσια με φουξ φιόγκους στα μαλλιά και αγόρια ήδη μαυρισμένα- μου θυμίζουν τον Ρουβά , οι περισσότεροι ντυμένοι στα λευκά, ηλικίες 20something.Οι περισσότεροι σπουδάζουν Διοίκηση Επιχειρήσεων. Συζητάμε για την οικονομική κρίση αλλά αναρωτιέμαι- έφτασε η οικονομική κρίση κι εδώ; «Κομμένη η Μύκονος για φέτος» λέει ένας από τους Ρουβάδες. «Φίλε- Φούρκα για πάντα- Θα την αράξουμε πάλι στο Caprice και θα γίνουμε λιώμα σου λέω»απαντά έτερος Ρουβάς. «Κυριακάτικα πάρτυ τα σπάνε φίλε σου λέω, ο ένας ρίχνει στον άλλο νερά και μπύρες, χαμός-χαμός» και λένε και οι δύο μαζί «Γιατί σαν την Χαλκιδική δεν έχει», τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους και χάνονται μέσα στο πλήθος.

Με τραπεζομάντηλο κάτω από ένα δέντρο, στην παραλία.

Κάνουμε πικ νικ στο γκαζόν κάτω από δέντρο σε ένα πάρκο στην παραλία, και το απολαμβάνουμε πολύ( αν εξαιρέσεις τους περίεργους τύπους που γυρνάνε σε κάθε πάρκο που σεβεται τον εαυτό του-έχουν στήσει καραούλι για τα ζευγάρια που θα κάτσουν στα παγκάκια). Καφές από το αναψυκτήριο, πράσινο και θάλασσα, ένα τρανζιστοράκι-εναλλαγές ξένων ελληνικών («αστο αυτό μ’αρέσει», «δεν είσαι με τα καλά σου που θα ακούσουμε λαϊκά», «πολύ καταθλιπτικό», «πολύ ξεσηκωτικό για να χαλαρώσουμε ήρθαμε». Καταλήγουμε εντέλει σε έναν ήχο ανάμεσα σε έθνικ,βαλκανικό, ορχηστρικό. Ένας μπριόζος εξηντάρης με σορτσάκι και φανελάκι ξεκινάει την γυμναστική του, ακριβώς δίπλα μας. Ναι, είναι όπως τον φαντάζεσαι. Τρέχει γύρω από το δέντρο, σταματά, κάνει διατάσεις. «Και ξέρεις τι με διαολίζει πιο πολύ ε;», λέει ο Α. «Ότι εγώ στην ηλικία του δεν θα μπορώ να πάρω τα πόδια μου». «Ποια ηλικία του, εδώ τώρα και σερνόμαστε!» απαντώ.

(Πρώτη δημοσίευση,Live Εφημερίδα Μακεδονία, 6/6/2010)