Ο ήλιος καίει!

Ο ήλιος καίει!

Στις αρχές του καλοκαιριού είσαι σακατεμένος- έχεις καεί από τον ήλιο, έχεις πληγές στα πόδια από τις σαγιονάρες,έχεις πάθει σοκ από την απότομη αλλαγή θερμοκρασίας, έχουν αρχίσει τα κουνούπια να σου πίνουν το αίμα.

Στο Παρτιζάν

Χορεύουμε σαν τρελοί στο βάθος του μαγαζιού. Στην αρχή καθόμασταν έξω, για να βλέπουμε το σουλάτσο στο δρόμο,έπειτα ζαλιστήκαμε από το πέρα δώθε του κεφαλιού μας. Μαζί μας έχουμε και δυο Αθηναίους, που σχολιάζουν πόσο τους αρέσει η περιοχή. "Μου θυμίζει την πλατεία Καρύτση!" "Οχι ρε συ Ψυρρή θυμίζει". Συνειδητοποιώ πως τελικά αυτό το σύνδρομο "σαν ποιο μοιάζει" δεν το έχουμε μόνο εμείς πηγαίνοντας στην Αθήνα, αλλά και το αντίστροφο. Η Προξένου Κορομηλά μικρογραφία του Κολωνακίου, Η Κρήνη μικρογραφία της Γλυφάδας. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο πρέπει κάπως στο μυαλό μας να τα ανάγουμε σε κάτι οικείο.

Επανωμή, στο Ναυάγιο.

Δεν το κουνάω απο εδώ. Μπροστά μου θάλασσα,στην άκρη ενός κόλπου, πίσω μου παραλία. Κλείνω μάτια, τα ανοίγω και νιώθω το αλάτι της θάλασσας να γαργαλάει τα βλέφαρα. Δεν το κουνάω από εδώ σου λέω. Θα δουλέψω στο περίπτερο να πουλάω βατραχοπέδιλα και Θα γνωρίσω ξένους τουρίστες, ξυπόλητη θα χορεύω με σημαία μου μια φούστα. «Μη πηγαίνετε από κει, θα σας τραβήξουν τα κύματα μέσα!»μας φωνάζει ένας παππούς. Το νερό ίσα που μας φτάνει στα γόνατα.

Περπατώντας

Γυρνώντας από μια διάλεξη, συνειδητοποιώ πως μέσα σε μια εβδομάδα μπορείς να κάνεις αντιφατικά πράγματα, να βρεθείς στα πιο απίθανα μέρη, σε διαλέξεις και σε γκαλερί αλλά και στα μπουζούκια.Ετερόκλητα μεταξύ τους αλλά ταιριαστά για τη φύση μας.

Πάντα πίστευα πως τo καλύτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου είναι να του δίνεις εικόνες. Να τον υποχρεώνεις να γνωρίζει διαρκώς καινούργια πράγματα.Να δοκιμάζεις παρέες, καταστάσεις, συνήθειες.

Να ακούς μουσικές που δεν σου ταιριάζουν. Αν σου αρέσει η όπερα να χωθείς σε καταγώγια με φτηνούς ανθρώπους, να δεις πως λιώνει το μακιγιάζ σε τραγουδίστριες πίστας. Να παρακολουθήσεις συναυλία μουσικής δωματίου, να κάνεις μια βόλτα στα Μουσεία.Να μην σνομπάρεις.Eσυ το παιδί της πόλης, πήγαινε στη φύση. Δες πως είναι να ακούγονται τζιτζίκια και όχι κόρνες.

Να γνωρίζεις διαφορετικούς ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν σου μοιάζουν. Να μη περιορίζεσαι στη θέα του μπαλκονιού σου, να κοιτάς τι θέα έχει από την ταράτσα. Να μη σου φτάνει η ταράτσα, να κατεβαίνεις και στον δρόμο. Να δεις πως είναι να περπατάς σε τεράστιες λεωφόρους, και πώς αισθάνεται κανείς όταν στριμώχνεται σε σκοτεινά σοκάκια. Κάπως έτσι νομίζω πως νιώθεις ολοκληρωμένος.

(περιοδικό Live, εφ.Μακεδονία,20/6/2010)