Κούτες, κέικ, τρελές γειτόνισσες και ένας υπέροχος δρόμος στο Notting Hill.

Λονδίνο, ώρα 9.25 το πρωί.

Το Notting Hill δεν έχει ξυπνήσει ακόμα. Ανάμεσα σε κούτες και βαλίτσες, με μια γάτα που παίζει με την ζακέτα μου, δίπλα σε ένα τραπέζι γεμάτο σοκολάτες, εισιτήρια για μιούζικαλ και Oyster cards, βρίσκομαι εγώ. Πίνω καφέ από το Hummingbird Bakery που φτιάχνει κάτι φοβερά κέικ (τρώω ένα από αυτά, ονόματι Red Velvet ). Η Β. νοίκιασε σπίτι στο Portobello Road, μαζί με δύο κοπέλες. Η θέα του σπιτιού απίστευτη, το σπίτι ολοκαίνουργιο, όλα βαίνουν καλώς- αν εξαιρέσεις την τρελή γειτόνισσα του πρώτου που γνωρίσαμε χτες το πρωί. Καθώς ανεβάζαμε τις κούτες στο σπίτι (εδώ δεν έχει ασανσέρ ), νιώσαμε μια παρουσία πίσω μας και μια αρνητική ενέργεια να ξεχειλίζει τον δεύτερο όροφο. Γυρνώντας αντικρίσαμε μια εξοργισμένη μαύρη γυναίκα, με αφάνα και κοκάλινα γυαλιά, να φωνάζει πως αν ποτέ ξαναφήσουμε την πόρτα της εισόδου ανοιχτή θα μας καταγγείλει και θα φροντίσει να ξεκουμπιστούμε μια και καλή. Κατέβηκα να αγοράσω ψωμί, αγόρασα εισιτήρια σινεμά –Eat Pray Love, γνώρισα τη σχεδιάστρια που μένει στο τέλος του δρόμου η οποία φτιάχνει εκκεντρικά καπέλα με φτερά. Οι ποδηλάτες βρίσκουν την χαρά τους στο Notting Hill. Ελάχιστα αυτοκίνητα. Στην επιστροφή, διαπίστωσα πως η τρελή του πρώτου με παρακολουθεί κρυμμένη πίσω από τη κουρτίνα, από το παράθυρο της κουζίνας της.

Οι γαλότσες δεν ζεσταίνουν καθόλου τα πόδια μου. Τουρτουρίζω ψάχνοντας τη στάση του μετρό και όταν φτάνω διαπιστώνω πως η κίτρινη γραμμή έχει καθυστέρηση λόγω επιδιορθώσεων. Χάνομαι, ξαναβρίσκομαι στην αρχή, ένας καλός χριστιανός μου εξηγεί πως ακριβώς να φτάσω στον προορισμό μου. Αγοράζω 3 t-shirts με δέκα λίρες, όλα με στάμπες των Beatles. Φυσάει. Στέκομαι δίπλα σε δυο μουσικούς δρόμου και περιμένω τις υπόλοιπες. Γουρλώνω τα μάτια όταν βλέπω να με προσπερνούν δεκάδες άνθρωποι ντυμένοι γορίλες. «Βοηθήστε να σωθούν οι 720 εναπομείναντες γορίλες των βουνών».

«Όταν έφυγα από την Ελλάδα για μήνες έλεγα πως έχω εισιτήριο με ανοιχτή ημερομηνία για να γυρίσω πίσω. Δύο χρόνια μετά λέω το ίδιο κάθε φορά που μαλώνω με κάποιον Άγγλο, κάθε φορά που αρνούμαι να περάσω άλλες δέκα μέρες με βροχή και κρύο, κάθε φορά που βλέπω φωτογραφίες των φίλων μου στο facebook- Αλλά είναι ωραία εδώ και δεν νομίζω πως θα το χρησιμοποιήσω σύντομα. Αλλά θα γυρίσω σίγουρα. Μου λείπει η Ελλάδα. Εδώ εκτιμάς την οργάνωσή των άγγλων αλλά εδώ εκτιμάς και τη κουλτούρα των ελλήνων. Θα γυρίσω» μου λέει ένας τύπος στην παρέα. Χαμογελάω και κοιτάω τα νερά στον Τάμεση που σκουραίνουν όσο περνά η ώρα. Έρχεται καταιγίδα.

1 σχόλιο: