Δεν σου μυρίζει καλοκαίρι;

Πήρα την ψάθα μου και πήγα στο Θεσσαλονίτσι. Εκεί έφαγα μαλλί της γριάς, χαιρέτησα κόσμο, και κατάλαβα πως φέτος βαλθήκαμε να τρελάνουμε τους τουρίστες.

"Oh the Greeks are crazy!" έλεγε ένας Γάλλος τουρίστας από πίσω μου. Με ρώτησε γιατί το κάνουμε αυτό. Γιατί βγήκαμε στους δρόμους, γιατί κάνουμε κάμπινγκ στον Λευκό Πύργο με την Σφήνα. Δεν ήξερα τι να του απαντήσω. "I guess because we can " του απάντησα. Μου παραπονέθηκε πως οι ταξιτζήδες του τρώνε τα λεφτά. Ότι δεν βρίσκει κάποιο ήσυχο μέρος να διαβάσει το βιβλίο του. Αναρωτιόταν γιατί δεν είμαστε σπίτι μας Κυριακάτικα. Μουρμούρισε πως δεν κανείς δεν μπορεί να μας καταλάβει και πως τώρα δεν είναι εποχή για χαζολόγημα, αλλά για δουλειά. Κι όμως νομίζω πως τώρα το χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ. Του απάντησα πως δεν έχει ιδέα για το πόσο όμορφη είναι η χώρα μου. Τα θερινά σινεμά, ο κόσμος που βγαίνει στους δρόμους,τα χαμόγελά μας. Η παραλία γέμισε χρώματα. Παιδιά, μεγάλοι, όλοι έξω. Με ρακέτες, με σκηνές, με μπαλόνια, με ψάθες, με φωτογραφικές μηχανές, με μουσική. Το Σάββατο στη Βαλαωρίτου, όλη η πόλη γυρνούσε στα στενά. Οι Paranaue ξεσήκωσαν το πλήθος, όλοι χόρευαν. Το βλέπεις αυτό συχνά;

Cheap Art στρατόπεδο Κόδρα.

Το cheap art είναι τόσο χρωματιστό, τόσο όμορφο! Είναι σαν να σταματάς τον χρόνο. Από τη στιγμή που μπαίνεις στο Κόδρα, νομίζεις πως είσαι στη χώρα του παιχνιδιού! Εδώ θα συναντήσεις πολύ ψαγμένο κόσμο. Πολλούς φοιτητές Καλών Τεχνών, δημοσιογράφους και γραφίστες, ανθρώπους της τέχνης και της κουλτούρας, όμορφους ανθρώπους. Μια φοβερή πενηντάρα με άσπρο κοντό μαλλί, μαύρα τετράγωνα γυαλιά μυωπίας, τεράστια κόκκινη τσάντα και σαλβάρι, γυρνάει δεξιά και αριστερά σχολιάζοντας τον μοντερνισμό και τις τάσεις της νεωτερικότητας. Ένα ζευγάρι φοιτητών μοιράζεται την μπύρα του και φιλιέται. Νομίζω ότι ακόμα εκεί θα τους βρεις, να φιλιούνται κάτω από το δέντρο.

Να μασταν τώρα σε μια παραλία.

Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ πλέον . Είναι αδύνατον. Μυρίζει καλοκαίρι εκέι έξω, τα δέντρα έχουν εκείνη τη χαρακτηριστική καλοκαιρινή μυρωδιά, ο αέρας άλλαξε. Κάθε φορά που πρέπει να γράψω, να μελετήσω, να δουλέψω,το παθαίνω. Είναι κάτι περίεργα συμπτώματα απώλειας συγκέντρωσης. Ώρες ώρες νιώθω πως τα πόδια μου χώνονται στην άμμο ενώ κάθομαι ακόμα στο γραφείο μου, και ώρες ώρες νιώθω να με φυσάει αεράκι. Κι αν δεν τελειώσει σύντομα το βάσανο της καρέκλας, οι παραισθήσεις θα χειροτερέψουν. Κάθε μέρα λέω πως θα τελειώσω νωρίτερα και θα βγω έξω, να σουλατσάρω στην παραλία. Αλλά κάθε βράδυ είμαι τόσο κουρασμένη για να το κάνω. Πρέπει να γυρίσουμε το διακόπτη. Είναι καλοκαίρι.

(πρώτη δημοσίευση Live εφ. Μακεδονία,13/6/2010)