όνειρα θερινής νυκτός

Με τόση ζέστη, την στιγμή που τα όνειρα για διακοπές λιώνουν στο οδόστρωμα ένα μέτρο από σένα, κάνουμε πάρτυ. Πάρτυ σε μπαλκόνια.

Δεν είναι δύσκολο να οργανωθείς. Αγοράζεις πλαστικά ποτήρια, παίρνεις 2-3 μπουκάλια κρασί ή κάνεις ρεφενέ πάρτυ- ποιος θα σε παρεξηγήσει; και γεμίζεις το μπαλκόνι σου με κεριά. Εμείς οργανώνουμε Χαβάι πάρτυ- λουλουδάτα κολιέ στο λαιμό, χαβανέζες διακοσμητικά, αρωματικά κεριά, μουσικές Αntonio Carlos Jobim, Sergio Mendes,Bebel Gilberto,Marcos Valle και ανυπομονούμε για τη μέρα. Αυτή τη στιγμή στην απέναντι πολυκατοικία καμιά εικοσαριά φοιτητές στριμώχνονται στο μικρό μπαλκόνι παρ’όλ’αυτά τους βλέπω, περνούν καλά. Στην είσοδο της πολυκατοικίας τους έχει αναρτημένο ένα μεγάλο χαρτί που λέει «Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ- ας γελάσω.Πάρτυ στον πρώτο, είστε όλοι καλεσμένοι».

Στην Πλάκα Λιτοχώρου

Τα κάμπινγκ του Λιτοχώρου είναι καλτ. Ο πιο σύντομος τρόπος να γυρίσεις πίσω στα 70ς. Οι καφετέριες ακόμα έχουν διακόσμηση ξεπερασμένη, τα σούπερ μάρκετ έχουν μάρκες που δεν τις θυμάται κανείς, ο χρόνος πέρασε και δεν άγγιξε. Η αφίσα της Κόπερτον με το κοριτσάκι και το σκυλάκι είναι παντού! Οι παππούδες κάθονται έξω από τα σούπερ μάρκετ και παίζουν τάβλι, εδώ υπάρχουν ακόμα παππούδες-στην Χαλκιδική είμαι σίγουρη ότι έχουν εξαφανιστεί όλοι, εκεί είναι ο παράδεισος του πάρτυ άνιμαλ. Δίπλα σε αυτά όμως είναι Ο Μύλος και το Michel, το υπέροχα ρομαντικό και 80s Cavo Dimo, και το αγαπημένο μου.Αν βρεθείς ποτέ στην Πλάκα , πήγαινε στο μπαράκι. Αυτό είναι το όνομά του. Ρώτα και θα σου πουν. Ένα μεγάλο μπιτς μπαρ, με κόσμο που φτάνει μέχρι τη θάλασσα, δυνατή μουσική. Η περατζάδα από αυτό το μαγαζί είναι μεγαλύτερη κι από σοκάκι της Μυκόνου τον Δεκαπενταύγουστο. Κι επειδή και τα γύρω μαγαζιά είναι σε κυκλαδίτικο στυλ νομίζεις πως είσαι σε νησί.Τύπου δεν μου έφταναν τα λεφτά για να πάω μέχρι τον Γαλάτη, οπότε ας βολευτώ με τον Μισέλ (ο πιο φευγάτος ιδιοκτήτης –ανεβαίνει στη μπάρα και πετάει παγάκια στους θαμώνες που αλληλομπουγελώνονται με μπύρες την ώρα που ο μαγαζί ασφυκτυά από κόσμο).Κι ας απέχεις 45 λεπτά από την πόλη.

Πλησιάζω το νερό-όλοι οι υπόλοιποι έχουν μπει ήδη και ξεφωνίζουν. Απλά καμιά φορά φοβάσαι να βουτήξεις, έτσι δεν είναι; Το νερό είναι κρύο, είναι το πρώτο σου μπάνιο, δεν ζέστανε ο καιρός, δεν είσαι συνηθισμένος, δεν ήρθε η ώρα, άλλα πέντε λεπτά. Οι δικαιολογίες σου διαδέχονται η μία την άλλη, υποστηρίζοντας τον χαζό σου φόβο για να μη ρισκάρεις να βουτήξεις. Όπως κάνεις σε πολλά πράγματα, που απαιτούν βουτιά. Και όμως όταν παίρνεις φόρα και βουτάς, λίγο κρυώνεις, λίγο σοκάρεσαι, αλλά μετά με το που βγάζεις το κεφάλι σου από το νερό και βλέπεις τον ήλιο, διαπιστώνεις πως όλα είναι πολύ πιο εύκολα όταν τα τολμάς. Και σίγουρα πιο δροσερά!

(πρώτη δημοσίευση περιοδικό Live, εφ.Μακεδονία,27/6/2010)