Aπό τα Μουσεία μέχρι το Χάρλεμ.

Αρχαιολογικό, Βυζαντινό,Κρατικό,Μακεδονικό,Τελλόγλειο,Λαογραφικό. Τα παίρνουμε σβάρνα. Η διεθνής ημέρα Μουσείων είναι ό,τι πρέπει για να ξαμολυθείς στην τέχνη. Συναυλίες,εκθέσεις, παραστάσεις! Η συναυλία των Your Hand in Mine, ένα όνειρο. Μια εξαιρετική ευκαιρία να καλωσορίσεις το καλοκαίρι.Το Calendar, σαν να ακούω καρουζέλ.

ΟΔΟΣ ΡΕΜΠΕΛΟΥ

Ανάμεσα στην Βενιζέλου και τη Δραγούμη εκεί δίπλα στις τράπεζες, ένας παππούς έχει βγάλει την καρέκλα του και πίνει καφέ. Τον παρακολουθώ για κάμποση ώρα.Σε λίγο εμφανίζονται άλλοι δύο μπερεδοπαππούδες. «Καλώς τα ομορφόπαιδα», λέει αυτός και ξεκινούν συζήτηση για το ΔΝΤ και την Ευρωπαική Ένωση, τρώγοντας παστέλια.

Κατεβαίνω στη Βαλαωρίτου, στη Λέοντος Σοφού και στην Αμερικάνικη Αγορά. Πάρα πάρα πολλά ρούχα και τζιν,και φορέματα, και καπέλα,και ζώνες, και τσάντες,με 5 ευρώ. Πολλά από αυτά φοριούνται και σήμερα. Κι εκεί που αναρωτιέμαι ποιος φοράει τη σήμερον ημέρα τουαλέτες με παγιέτες μέχρι τον αστράγαλο, μία γραφική γυναίκα με ροζ λουστριν τσάντα,ξανθά μαλλιά αφάνα, κόκκινο κραγιόν και ρούχα έφηβης την αρπάζει και πάει στα δοκιμαστήρια.

Swing swing!

Αν τύχει και περάσεις κάτω από τη σχολή των Lindy Hoppers βραδινές ώρες το αυτί σου θα πιάσει τις νότες της Billy Holiday και της Ella Fitzgerald που ακούγονται από τον πρώτο όροφο. Οι Lindy hoppers είναι μια εξαιρετική περίπτωση ομάδας ανθρώπων που αποφάσισαν πως θα φέρουν το παρελθόν στο παρόν χορεύοντας swing σε πλατείες, στο δρόμο, στη σχολή τους, στα μπαράκια, στα πάρτυ, σε εκδηλώσεις, παντού. Ανεβαίνω να τους πω ένα γειά και κολλάω για 2 ώρες. Κάθομαι πίσω από μια κολώνα και κρυφά προσπαθώ να αποστηθίσω τα βήματα και τις κινήσεις. Σε λίγο θα έχω γίνει πρώτης τάξεως κορίτσι του Χάρλεμ.

Στο λεωφορείο

Αυτό που βλέπουν ένα λεωφορείο πήχτρα και μπαίνουν όλοι μέσα είναι απίστευτο. Μέσα στο 31, δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Συγκεκριμένα,δεν μπορείς να ξύσεις ούτε τη μύτη σου. Ούτε μπορείς καν να κατέβεις στη στάση σου. Συνήθως κατεβαίνεις στην επόμενη γιατί χρειάζεσαι να εκτοπίσεις γιαγιάδες και παππούδες που κουβαλάνε όλα τα ψώνια από τη λαική, αγόρια με mp3 που δεν καταλαβαίνουν ιδιαίτερα από το ελαφρύ σου σκούντηγμα, κοριτσοπαρέες που στριμώχνονται στη μέση. Γενικότερα ένα στριμωξίδι, μια νευρικότητα άλλο πράγμα.

Εκείνη την ώρα περνάμε από την Εγνατία και βλέπω τον παππού με την καρέκλα. Λέω να κατέβω και να πάω κι εγώ με τα λεβεντόπαιδα να μιλήσω για το ΔΝΤ και να φάω παστέλι.

1 σχόλιο:

  1. τους έχω πετυχει κι εγώ!!!! ειναι τοσο γλουκούληδες! Άρτεμις

    ΑπάντησηΔιαγραφή