Όλοι έχουν σπίτι στην Χαλκιδική. Εκτός από μένα!

Στα ΚΤΕΛ επικρατεί πανικός. Φοιτηταριό με μπαγκάζια και σκηνές, προκαλούν απίστευτο ξεσήκωμα. Τους βλέπεις τόσο ορεξάτους που αναρωτιέσαι «ήμουν κι εγώ έτσι πριν 4 χρόνια;». Ετοιμάζονται για Ποσείδι. Μία ξένη τουρίστρια δίπλα μου με ρωτά πώς θα φτάσει στις Φώκιες. Μέχρι να φτάσω στην Φούρκα με το ΚΤΕΛ έχω σκάσει. Μπροστά μου ένας τύπος σκαλίζει τα δόντια του με ένα καλαμάκι, μια γιαγιά μιλάει ακατάπαυστα με την κουμπάρα της, στο λεωφορείο έχει κρύο (!!) από τον κλιματισμό! Όλο λέω ότι φτάνουμε αλλά εις μάτην. Ατέλειωτη αυτή η Χαλκιδική. Όταν επιτέλους κατεβαίνω από το λεωφορείο και με παραλαμβάνουν οι φίλες μου, πηγαίνουμε στο Lancaster και το μάτι μου γουρλώνει από τη φοβερή θάλασσα. Άξιζε τον κόπο.

Στον Ναυαγό, Παρασκευή απόγευμα.

Ήσυχα. Πέντε παρέες όλες κι όλες, κι όμως χρειάζεται κάτι λιγότερο από 24 ώρες για να μην χωράς να βάλεις την πετσέτα σου, να γίνεται πατείς με πατώ σε, να λούζονται όλοι με μπύρες και να τραγουδάνε ανεβασμένοι στη μπάρα. Σάββατο πρωί θα γεμίσει τόσο που θα αναρωτιέσαι αν μιλάμε για το ίδιο μαγαζί. Σήμερα είναι ξεκούραστα και όμορφα, αύριο όμορφα μεν, φασαριόζικα δε. Παραγγέλνουμε γρανίτα λεμόνι φράουλα (την καλύτερη γρανίτα την έχει το «Κύμα» στην Επανωμή, συνεχίζω να το πιστεύω). Υπέροχη θάλασσα, και φοβερή διαδρομή- τι θέα! Το σημείο που θυμίζει δεύτερο πόδι είναι στο Παλιούρι.

Στο Angels, Παρασκευή ξημερώματα.

Πιάνουμε μια θέση κοντά στο stage και περιμένουμε να αρχίσουν οι Dr Funk. Κατά τις 2.15 εμφανίζονται στην σκηνή και σιγά σιγά το μαγαζί γεμίζει. Από μπροστά μας περνάνε όλων των ειδών τα γούστα. Κοπέλες ντυμένες σαν αμαζόνες με φουξ κολλητά φορέματα, είναι αυτές που τις βλέπεις να χορεύουν προκλητικά στα r n' b τραγούδια, κοπέλες αιθέριες αριστοκρατικές, σαν μοντέλα, αγόρια μαυρισμένα (οι Ρουβάδες που λέμε), αγόρια εναλλακτικά (ειδική ενδιαφέρουσα κατηγορία), εικοσάρηδες (επί το πλείστον),τριαντάρηδες(ωραίοι) , σαραντάρηδες(λιγότεροι). Οι Dr Funk εκπληκτικοί και καλύτεροι από πέρυσι. Ο Κανάκης ανεβασμένος δίπλα στα decks γουστάρει τη φάση- χτυπιέται, τραγουδάει, κουνιέται στον ρυθμό. Κάποια στιγμή ανεβαίνει στην σκηνή ο Σ. Ρόκκος και αρχίζει να τραγουδάει (παρεπιπτόντως η φωνή του είναι τόσο καθαρή και σωστή που είναι σαν να ακούς cd). Όλοι ανάβουν αναπτήρες και πηγαίνουν δεξιά αριστερά. Τελικά, απ’ ότι φαίνεται, λίγα ελληνικά χωράνε παντού και πάντα. Μέχρι τις 5 γεμίζει ασφυκτικά, έχουν έρθει όλοι. «Εδώ έρχεσαι αν θέλεις να σε δουν ή αν θέλεις να δεις» λέει η Β. και χαιρετά έναν ακόμα γνωστό της. Υπολογίζω πως αυτός είναι ο εικοστός.